Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι…Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε।
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…
«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».
Η μητέρα σου.
Πηγή: agioritikovima.gr
Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
Αναρτήσεις
KAΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ
Δυστυχώς, μάθαμε να υποτιμάμε όποιον έχει σωματική ή διανοητική βλάβη ή ακόμα και έναν φτωχό. Δεν τον υπολογίζουμε, τον περιφρονούμε, τον αποφεύγουμε, τον βρίζουμε, τον διώχνουμε, τον πετάμε στα σκουπίδια.
Κι όμως! Αυτοί, όσο κι αν εμείς τους πετάμε, αυτοί στέκονται δίπλα μας, μας βοηθούν με κάθε τρόπο. Προσπαθούν να βρουν την δύναμη όχι μόνο για να αντεπεξέλθουν με τον δικό τους σωματικό ή διανοητικό ή και ψυχολογικό πόνο ή τον πόνο που προκαλεί η πείνα στο στομάχι τους, αλλά για να δώσουν σε μας, ότι έχει απομείνει σε αυτούς, χωρίς να το ξανασκεφτούν.
Παράδειγμα; Η πιο πάνω μάνα. Έδωσε στο παιδί της το μάτι της. Προτίμησε να βλέπει το παιδί της παρά να βλέπει αυτή. Στην ζωή, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, όμως εμείς παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να είμαστε όπως είμαστε κι ακόμα χειρότερα. Είμαστε χειρότεροι από αυτούς που νομίζουμε πως είναι χειρότεροι από εμάς.
Άραγε πότε θα δούμε πιο καθαρά; Πότε θα μάθουμε να βλέπουμε τον εσωτερικό πλούτο των ανθρώπων; Κοιτάμε την εξωτερική εμφάνιση δυστυχώς. Μας μαγνητίζει, το χρήμα, η δόξα, η φήμη.
Κάνομε φίλους όσους μπορούν να μας προσφέρουν κυρίως χρήματα, πλούτο, δουλειά, φήμη. Αν δεν έχομε τα πιο πάνω, αν αντιληφθούμε πως δεν μπορούν να μας τα προσφέρουν, τότε αρχίζουμε την εκκαθάριση. Τους πετάμε στα σκουπίδια. Δεν αξίζουν για μας. Δεν θέλουμε να τους ξαναδούμε.
Πολλές φορές, σκεφτόμαστε και το τι θα πει ο κόσμος. Αυτός, κάνει παρέα με τον τάδε... που έχει ένα μάτι, ένα χέρι, που είναι φτωχός, που δεν είναι έξυπνος, που είναι άσχημος. Γιατί; Όλοι μας, το ίδιο είμαστε, μπροστά στα μάτια του Θεού. Κι αν δεν σκεφτόμαστε τον Θεό, τότε ας σκεφτούμε πως όλοι μας, ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, στην ίδια γη. Είμαστε όλοι εμείς άνθρωποι και σαν άνθρωποι οφείλουμε να σεβόμαστε τον υπόλοιπο κόσμο. Μικρούς και μεγάλους, δυστυχισμένους και ευτυχισμένους, πονεμένους, πληγωμένους, πεινασμένους ή χορτάτους.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας, τα χέρια μας και την ψυχή μας. Ας αγκαλιάζουμε με αγάπη και όχι με σκοπό το οποιοδήποτε κέρδος. Αγάπη μπορούμε να προσφέρουμε; Μπορούμε να νοιώσουμε; Μπορούμε να κατανοήσουμε τον συνάνθρωπο μας;
Ας αγαπήσουμε αλλήλους όπως ακριβώς είναι και ας μην περιφρονούμε κανένα. Ας μην πληγώνουμε κανένα ούτε με τα χέρια, ούτε με τα λόγια.
Είθε ο θεός να προστατεύει όλον τον κόσμο.