Ο Ιησούς Χριστός είναι το Α και το Ω της αγάπης.

Υπάρχουν για τον Χριστιανό πολλά πρόσωπα άξια αγάπης. Οι συγγενικοί δεσμοί προϋποθέτουν αγάπη και αφοσίωση πραγματική μεταξύ των οικείων. Η αληθινή οικογένεια, από την αρχή της, ιδρύεται με το ιερό εκείνο αίσθημα, που μυστηριωδώς αναπτύσσεται μεταξύ δύο ξένων μεταξύ τους προσώπων, και ενώνει τις καρδιές τους τόσο στενά, ώστε να ζουν και να σκέπτονται και να φροντίζουν ο ένας τον άλλον, ενώ η αφοσίωση αυτή με τον νόμιμο γάμο αποτελεί την βάση της αληθινής ανθρώπινης οικογένειας. Ενώ αναπτύσσεται και πολλαπλασιάζεται η οικογένεια, μεγαλώνει και η καρδιά του πατέρα και της μητέρας, γεννιέται η αγάπη των αδελφών μεταξύ τους, διαμορφώνεται συγγενικός κύκλος μέσα στον οποίο είναι φυσικό να σχηματίζεται πολύτιμο δίκτυο αγάπης και καλοσύνης, και μόνο λόγω της μεγάλης διαφθοράς της αμαρτίας, οι συγγενικοί δεσμοί εμφανίζονται συχνά τόσο χαλαροί, ενώ όχι σπάνια φθόνος και μίσος παρουσιάζονται εκεί όπου μόνο αγάπη περίμενε κανείς να δει.

Υπάρχουν λοιπόν πολλά πρόσωπα, που αρμόζει να είναι αντικείμενο αγάπης για τον Χριστιανό, γιατί συνδέονται μαζί του με συγγένεια.

Υπάρχουν και άλλα πρόσωπα εκτός του συγγενικού κύκλου, με τα οποία συνδέεται με αγνή φιλία επειδή έχουν τις ίδιες απόψεις. Ακόμα περισσότερο, πρόσωπα που ομολογούν τον ίδιο Σωτήρα και έχουν τον ίδιο Πατέρα στους ουρανούς, με τους οποίους συνδέεται με βαθύτατους δεσμούς της πνευματικής συγγένειας και αδελφότητας. Αλλά όλα αυτά τα αγαπητά πρόσωπα έχουν και πρέπει να έχουν για τον Χριστιανό, κατά πολύ δευτερεύουσα σχέση. Πάνω στον θρόνο της καρδιάς υπάρχει, και πρέπει να υπάρχει, ένας μόνος, ο Χριστός,«τον οποίον αν και δεν είδετε αγαπάτε. Εις τον οποίον αν και τώρα δεν βλέπετε αυτόν, πιστεύοντες όμως αγαλλιάσθε με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον»(Πετρ.Α’ 1:8) Εδώ εξηγείται η αφοσίωση και η σταθερότητα των μαρτύρων, ακόμα και όταν αναγκάζονταν για χάρη του Χριστού να εγκαταλείπουν και τα πιο αγαπητά πρόσωπα, όπως η Περπέτουα από την Καρχηδόνα, το βρέφος που θήλαζε, φέρνοντας αντίσταση συγχρόνως στις θερμές παρακλήσεις του γέροντα πατέρα της. Αλλά η εποχή των μαρτύρων δεν πέρασε και σήμερα. Σε πολλές περιστάσεις καλούμαστε να εκλέξουμε μεταξύ της αγάπης του Χριστού και εκείνης των συγγενών και των φίλων.

Οι άνθρωποι ενός πλούσιου γαιοκτήμονα ήταν πολύ αφοσιωμένοι. Ενας φίλος του, που το παρατήρησε, τον ρώτησε:«Ποιο μυστικό έχεις ώστε να αγαπιέσαι τόσο από τους ανθρώπους σου. Και διακόσιους ανθρώπους αν έχεις, είναι έτοιμοι να πεθάνουν για σένα.» Εκείνος αποκρίθηκε:«Και διακόσιες ζωές εάν είχα, θα τις θυσίαζα όλες αυτές για να μην πάθει κάποιος από αυτούς το ελάχιστο κακό». Ετσι εξηγείται η αφοσίωσή τους. Τον αγαπούσαν γιατί αυτός τους αγαπούσε. Αλλά ήσαν επιτέλους άνθρωποι, και αυτός και εκείνοι. Ο Χριστός όμως εγκαταλείποντας τον θρόνο και την δόξα Του και θυσιάζοντας τον εαυτό Του για μας, ξεπέρασε κάθε είδος αγάπης. Πώς λοιπόν να μην Τον αγαπάμε πέρα από κάθε άλλο στον κόσμο και τόσο ώστε ούτε η ελάχιστη σύγκριση να είναι δυνατή μεταξύ της αγάπης προς αυτόν και της αγάπης προς οποιονδήποτε άλλον;

Εάν ο Χριστός αποτελεί το Α και το Ω της αγάπης μας, τότε όλη μας η ζωή, η φανερή και η κρυφή, θα διευθύνεται όχι από το ατομικό μας συμφέρον, όχι από τις απαιτήσεις του γύρω κόσμου, ούτε σύμφωνα με τις απαιτήσεις των σχέσεών μας, ούτε σύμφωνα με τα ιδιαίτερά μας σχέδια και τις ατομικές μας βλέψεις, αλλά από το θέλημά Του και σύμφωνα με τα συμφέροντα του έργου Του. Οταν κληθεί αυτός να θυσιάσει κάτι για τον Κύριο και την δόξα Του, το κάνει με χαρά, που ο κόσμος είναι αδύνατο να κατανοήσει και να εξηγήσει.
Maria Al

Πίνακας Συζητήσεων στο facebook.