Φαντάζομαι τον ουρανό!

Για πολλούς αιώνες οι άνθρωποι συζητούσαν, αν πέρα από τους ωκεανούς ανατέλλει ο ήλιος όταν απομακρύνεται από μας. Αν υπάρχει κάποια άλλη χώρα. Όλα αυτά ήταν σκέψεις και υποθέσεις, μέχρι την ημέρα που γύρισε ο Κολόμβος και μας αποκάλυψε ότι πραγματικά υπάρχει. Οι άνθρωποι δεν έπαυαν παράλληλα να συζητούν «αν πίσω από τον ωκεανό αυτό της ζωής, εκεί που δύει ο ήλιος της ζωής του ανθρώπου, υπάρχει μια άλλη χώρα». Για τη χώρα εκείνη, μας μιλάει ο Χριστός μέσα από τον Λόγο Του .

.Το θέμα αυτό πάντοτε απασχόλησε τον άνθρωπο, αλλά ικανοποιητική απάντηση δεν πήρε ποτέ του. Για τον Χριστιανό όμως, το θέμα αυτό αποτέλεσε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τις πρώτες μέρες που ιδρύθηκε η Εκκλησία του Χριστού. Κι αυτό το διατυπώνει πολύ όμορφα στο Σύμβολο της Πίστεως του στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας το 325 μ.Χ. με τα εξής λόγια: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Γι’ αυτή, λοιπόν, την προσδοκία της Εκκλησίας μας που δεν έλειψε ποτέ από την καρδιά των παιδιών της. Δύσκολο το θέμα. Σε όλα όμως τα θέματα υπάρχει και μια απάντηση. Κι αυτή μπορεί να μας τη δώσει μόνον Εκείνος που γνώρισε την πείρα του θανάτου. Και να πώς την αφηγείται: «Ήμουν νεκρός, αλλά τώρα είμαι ζωντανός εις τους αιώνες των αιώνων και έχω τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη» (Αποκ. 1:18)Ας γυρίσουμε να δούμε τι έγινε με το καράβι που βγήκε απ’ το λιμάνι της ζωής. Μήπως χάθηκε ή προχωρεί; Κι αν προχωρεί, πού κατευθύνεται; Με τη χάρη του Χριστού, να είμαστε μέτοχοι της ζωής του μέλλοντος αιώνος, και όλοι μας μια μέρα να συναντηθούμε εκεί πάνω. Στη χώρα του φωτός και της χαράς.Δ.Π

.