Ω Πανύμνητε Μήτερ… του Ακαθίστου Ύμνου

Την Ε’ εβδομάδα των Νηστειών, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με πολλή απλοχεριά, δίνει τρεις καλές ευκαιρίες στους χριστιανούς, να συναχτούν στην Εκκλησία, να δέσουν τα τραύματα τους απ’ τους δύσκολους πνευματικούς αγώνες τους και να ξεκινήσουν πάλι με καινούργια δύναμη, το δρόμο για την Ανάσταση, που βρίσκεται πια πολύ κοντά στο τέρμα του. Αυτοί οι πνευματικοί σταθμοί για τον ανεφοδιασμό των αγωνιζομένων χριστιανών, είναι πρώτα ο Μέγας Κανών, ύστερα ο Ακάθιστος Ύμνος κ’ έπειτα η μνήμη της Οσίας Μαρίας τής Αιγύπτιας.

Μετά το Μεγάλο Κανόνα, έρχεται την Παρασκευή βράδυ και το Σάββατο το πρωί ο Ακάθιστος Ύμνος, που με τόση κατάνυξη παρακολουθούν στις εκκλησίες μας όλοι οι χριστιανοί, και όπου ψάλλεται όλος ο Ύμνος, από το Α (Άγγελος Πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη» – επειδή η ακροστιχίδα του είναι κατ’ άλφάβητον) μέχρι το Ω («Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον») . Ο Ακάθιστος Ύμνος έγινε τον Ζ’ αιώνα. Και να πως μας τον διασώζει η Ιστορία.

Γύρω στα 620 μ. Χ. οι Πέρσες, και οι Άβαροι, έθνη από τα πιο βάρβαρα της εποχής εκείνης, ήρθαν αντάμα με στρατό πολυάριθμο και πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη. Μαύρισε η θάλασσα του Κερατίου κόλπου από τα πλοία τους. Γέμισε κ’ η στεριά από το στρατό τους, πεζούς και καβαλλαρέους και από πολιορκητικές μηχανές. Μπροστά σε τόσους και τόσο βαριά οπλισμένους εχθρούς, πόσο θα βαστούσαν οι γενναιότατοι, αλλά ελάχιστοι χριστιανοί, που αντιστέκονταν από μέσα;—και, μάλιστα, χωρίς τον βασιλιά Ηράκλειο, πού έλειπε μέ τον καλύτερο στρατό της Πόλεως σε πόλεμο. Δεν είχαν πουθενά άλλου πια να στηρίξουν τις ελπίδες τους οι χριστιανοί, παρά μόνον στην Παναγία Θεοτόκο, που είναι «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος και της βασιλείας το απόρθητον τείχος». Και, ω του θαύματος! Η προσευχή των χριστιανών εισακούστηκε αμέσως. Ένας φοβερός ανεμοστρόβιλος, που ξαφνικά σηκώθηκε, άρχισε ν’ αναποδογυρίζει, να συντρίβει και να βυθίζει τα πλοία των βαρβάρων, κ’ η θάλασσα—σαν για να δώσει θάρρος στους χριστιανούς— έβγαζε τα πνιγμένα σώματα των πολιορκητών μπροστά στην εκκλησία της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες. Σάλος μεγάλος με φόβο και τρόμο, μέσα στις παρατάξεις του εχθρού. Θάρρος πολύ στον ευσεβή λαό της Πόλεως, που βγήκε έξω απ’ τα τείχη κι άρχισε να καταδιώκει τους τρομοκρατημένους εχθρούς.

Η Πόλη είχε σωθεί. Το βράδυ, όλος ο λαός μαζεύτηκε στο ναό της Θεοτόκου, για ν’ αποδώσουν στην υπέρμαχο στρατηγό με ψαλμούς και ύμνους τα νικητήρια και τα Ευχαριστήρια. Τότε πρωτο-ψάλανε και τον Ύμνο, που ψάλλουμε μέχρι σήμερα στους Χαιρετισμούς, και που επειδή ψάλλοντας τον όλη τη νύχτα έμειναν όρθιοι και κανείς τους δεν κάθησε, ο Ύμνος ονομάστηκε Ακάθιστος.

Ο Ακάθιστος ύμνος ψάλλεται και σήμερα ακόμη με την ίδια πάντα ευλάβεια προς την Παναγία Θεοτόκο, Μητέρα όλων των ορθοδόξων χριστιανών, γιατί στην κάθε δύσκολη στιγμή της προσωπικής ζωής μας, ή και ολοκλήρου του Έθνους μας, την Παναγία έχουμε τείχος και οχύρωμα, σκέπη και κραταίωμα, να μας φυλάγ­ει και να μας προστατεύει από τους ορατούς και αόρατους εχθρούς μας. Πόσον ωραία είναι η συνήθεια που έχουν μερικές οικογένειες ευλαβικές, να διαβάζουν κάθε εβδομάδα, ή και κάθε βράδυ, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας!

( Π.Β.Πάσχου, «Έρως Ορθοδοξίας»)

http://fdathanasiou.wordpress.com/