Μεγάλη Τρίτη: Κρίση, Έλεος, Πίστη…

Η κρίση είναι η δικαιοσύνη, όχι μόνο με όσους άμεσα σχετιζόμαστε, αλλά και με την στήριξη των αδικουμένων, ανεξάρτητα από ιδρώτα, δάκρυα και αίμα σ’ αυτό το δρόμο: «ο μεν σοφίαν κοιμιείτω έργων αγαθών».

Το έλεος είναι η ευσπλαχνία, όχι μόνο σε όσους μας ποτίζουν δηλητήριο, το οποίο μπορούμε και οφείλουμε να μετατρέψουμε σε «αντίσωμα», αλλά και στη διάκριση μεταξύ αδικίας και αδικούντος, πράξης και υποκειμένου, αυταρχισμού-φασισμού και κατεξουσιαστή, διαλέγοντας κατά το δυνατόν την μάχη της «μη βίας» από τη «βία» κατά των προσώπων: «φόβω δέξαι το χάρισμα, δάνεισαι τω δεδοκότι».

Η πίστη είναι εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που με περίσειο θάρρος αγωνίζονται, στους ανθρώπους που παλεύουν για το δίκιο, στη νεολαία που ψάχνει για το νόημα της ζωής, στον κρυμένο στα κατάβαθα της ψυχής του απελπισμένου από τις αστοχίες ανθρώπου ζωντανό πνεύμα αλήθειας και πόθο για όντως ζωή. Πίστη δηλαδή τόσο στο «Πνεύμα που όπου θέλει πνει», όσο και στο σταυρωμένο Ιησού που πορεύεται στη νίκη κατά του θανάτου: «κοινωνείτω δε πιστός του λόγου τω αμυήτω».

Στην εποχή μας οι πολλοί φαίνεται ότι αποφεύγουμε το … φαίνεσθαι. Εξάλλου δεν έχουμε και τόσο μεγάλο πρόβλημα ντροπής πια, για πολλά περίεργα που κάνουμε, για άλλα σπουδαία που αποφεύγουμε ή τις βαθύτερες σκέψεις μας, που δείχνουμε δημοσία και με τη μορφή του reality.

Το πρόβλημά μας κυρίως έγκειται στο ότι, ό,τι και αν κάνουμε, ό,τι και αν αποφεύγουμε, ό,τι και αν σκεφτόμαστε, ό,τι λέμε ή γράφουμε, ισχυριζόμαστε ότι «έχουμε πάντα δίκιο».

Δέστε τα κόμματα και υποψήφιους που ψηφίζουμε στις εκλογές (από τον μικρότερο σύλλογο μέχρι τη Βουλή): Πόσο συχνά βγήκαν/βγήκαμε ευθαρσώς και να πούμε ναι, σ’ αυτό εδώ το συγκεκριμένο κάναμε αυτό το λάθος, και αρχίζουμε την αντίστροφη πορεία, που δεν είναι δήθεν;



Κάναμε λάθος εμείς και όχι οι συνεργάτες μας, οι άλλοι. Δηλαδή υποκρινόμαστε και καταγγέλλουμε τους άλλους.

Και συχνά εμείς παριστάνουμε ότι είμαστε οι λευκές περιστερές, οι δε άλλοι τα μαύρα πρόβατα; Ο μανιχαϊσμός μας πάει κι έρχεται. Αναφερθήκαμε σχετικά πρόσφατα και στο λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης ως μανιχαΐζοντες παντού…. Και παράλληλα κάνουμε εμπόριο βρεφών κυριολεκτικά, παιδιών αφού αδιαφορούμε για τις αγωνίες τους, της νέας γενιάς που τους ετοιμάζουμε εργασιακή, οικολογική και υπαρξιακή κόλαση…



Και αν και εφόσον κατέχουμε εξουσίες πολιτικές, οικονομικές, ακαδημαϊκές, δημοσιογραφικές, θρησκευτικές, συνδικαλιστικές, γονεϊκές, ερωτικές, εργοδοτικές, γεωπολιτικές, κομματικές, κλπ τόσο γινόμαστε δήθεν. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Είναι δυνατόν με τέτοιο πνεύμα να δούμε τα θετικά των δίπλα ή των απέναντι; Να αφήσουμε έστω τα δικά μας θετικά να πλημμυρίσουν; Να αλλάξουμε δηαδή ρότα στις αρνητικές μας προσεγγίσεις ή αδιέξοδα; Κλασικό παράδειγμα το ζήτημα του doping!

Πέρα από το γιατί βγήκε στην επιφάνεια αυτή την περίοδο: Δεν καμωνόμασταν οι πολλοί με τα ντοπαρισμένα μετάλλια μέχρι τους «ολυμπιακούς», κλπ; Δεν γνωρίζουμε ότι έχουν φτάσει μέχρι τα σχολεία; Και αν ναι, τότε γιατί παριστάνουμε τους παρθένους;

Η Μ. Τρίτη, που ξεκίνησε χθες βράδυ, λατρευτικά μας βάζει αντιμέτωπους με:

α) Την υποκρισία μας (στο ευ-αγγέλιο του όρθρου των οκτώ ουέ), αφού παριστάνουμε όλοι μας το «δάσκαλο» στους άλλους. Το «μη κληθείτε καθηγητές, ε, δεν ..εννοεί εμάς…. Ακούμε τα ουέ, αλλά δεν μας αφορούν. Αφορούν τους άλλους. Και τότε εμείς είμαστε οι «μωροί και τυφλοί»…

β) Την παρθενία μας (παραβολή των 10 παρθένων) σε μια σειρά πράγματα. Πόσα πράγματα φοβερά δεν έχει τύχει να μη κάνουμε; Εξάλλου δεν είμαστε όλοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές, μεγαλο-δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, ιεράρχες, γονείς κλπ. Σε άλλα θα μπορούσαμε, αλλά «δεν μας παίρνει». Σε άλλα που επιθυμούμε, αλλά τα απωθούμε στα υποσυνείδητα βάθη του είναι μας. Παρθένοι λοιπόν σε πολλά. Είναι αυτή μια γνήσια παρθενία, που προήλθε από κόπο, πόνο, προβληματισμό, δάκρυα και οδήγησε στην κατανόηση των άλλων; Η παρθενία μας αυτή έχει «λάδι» που μαλακώνει ή φαρμάκι;

γ) Τη τσιγγουνιά μας (αναφορά στην παραβολή των ταλάντων) σε ότι μας έχει χαριστεί: Γνώσεις, θέσεις, εξουσίες, περιουσίες, εξυπνάδα, ομορφιά, κλπ. Φτάσαμε στην εποχή του πιο ξετσίπωτου καπιταλισμού να θεωρούμε ως «πνευματικά δικαιώματα» και τις επιστημονικές ανακαλύψεις, όταν εκατομμύρια άνθρωποι έχουν συνεισφέρει επιστημονικά και δισεκατομμύρια έχουν εργαστεί για τη τεχνολογία…

Μας είναι όχι αποδεκτά, αλλά απλώς φιλικά τα τελευταία λόγια «Φόβω δέξαι τω χάρισμα, δάνεισαι τω δεδοκότι, διάδος πτωχοίς και κτήσαι φίλον τον Κύριον…» του δοξαστικού ή απλά τα ουέ αφορούν πρωτίστως εμάς που αποδεχόμαστε να ακούσουμε?
http://manitaritoubounou.wordpress.com/